យុគសម័យ - បំណងប្រាថ្នាចង់ធ្វើកំណែទម្រង់ប្រទេសជាតិ ដំបូងបង្អស់រដ្ឋត្រូវបង្ហាញពីសេចក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួនជាមុនសិន។ទាំងអស់នោះគឺជាមហិច្ឆតាដ៏ធំធេងមានឆន្ទៈមោះមុតរឹងដូចដែកថែប និងមានជម្រើសតែមួយគត់ដើម្បីរស់រានមានជីវិត…ការបំផុសគំនិត និងការប្តេជ្ញាចិត្តនេះ ត្រូវបានបញ្ជូនទៅប្រជាជនដូចជាការបន្លឺសំឡេងបំពង់របស់ព្រះរាជា នៅក្នុងរឿងព្រេងនិទានទេវតា Giong ដើម្បីដង្ហោយហៅមនុស្សសាទាំងអស់អោយជួយការពារនិងគាំទ្រស្តេចនិងជួយប្រទេសជាតិជាដើម…នោះគឺជាស្មារតីដ៏សំខាន់នៃកិច្ចសម្ភាសន៍របស់លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Vu Minh Khuong ជាមួយទស្សាវដ្តីយុគសម័យ។
 |
| លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Vu Minh Khuong។ |
- លោក Vu Minh Khuong ជាទីគោរព ប្រទេសវៀតណាមប្តេជ្ញាអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិឲ្យកាន់តែរីកចម្រើនសម្បូររុងរឿង និងមានសុភមង្គល ប្រការនោះមានន័យថាតើយើងមានការរំពឹងអនាគតបែបណាដែរ ?
សង្គមមួយដែលចាត់ទុកថាសម្បូររុងរឿង គឺជាសង្គមដែលបំពេញតាមលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យដែលទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធចំនួន ៣ ។ ទីមួយ គឺត្រូវមានស្តង់ដារខ្ពស់នៃការរស់នៅ និងផលិតភាពការងារ។ ពោលគឺមនុស្សមានសមត្ថភាពនិងលក្ខខណ្ឌ ដើម្បីបង្កើតគុណតម្លៃសក្តិសមនឹងអ្វីដែលពួកគេមានសិទ្ធិទទួលបាន។ នេះគឺដោយសារការអភិវឌ្ឈន៍ចំណេះដឹង បំណិនជំនាញ និងការលើកទឹកចិត្តពីហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធរហូតដល់រចនាសម្ព័ន្ធទំនើប។ ទីពីរ គឺមានគុណភាពនៃជីវភាពរស់នៅល្អ៖ បរិស្ថានស្អាតមានលំនៅដ្ឋានងាយស្រួល វប្បធម៌សម្បូរបែបនិងការកំសាន្តប្រកបដោយគុណភាពអប់រំខ្ពស់។ ទីបីគឺ មនុស្សនៅក្នុងសង្គមនោះ មានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង និងមានជំនឿទៅថ្ងៃអនាគត។ មានន័យថានៅក្នុងសង្គមនោះមនុស្សលែងមានការភ័យខ្លាចដោយសារតែចំណងផ្លូវចិត្លមើលមិនឃើញហើយធ្វើអោយមានការព្រួយបារម្ភអំពីភាពមិនច្បាស់លាស់នៃជីវិត។ នៅក្នុងសង្គមនោះមនុស្សមានអារម្មណ៍ថាមានសេរីភាពពិតប្រាកដក្នុងការងារច្នៃប្រឌិត។ សរុបសេចក្ដីមកគេអាចយល់បានថាភាពសម្បូររុងរឿង គឺជាសង្គមមួយដែលសំបូរទៅដោយវត្ថុសម្ភារៈរឹងមាំអំពីសមត្ថភាពច្នៃប្រឌិត និងជឿជាក់លើសមត្ថភាពក្នុងការថែរក្សា និងបង្កើតភាពរុងរឿងនាពេលអនាគត។
សុភមង្គល គឺជានិយមន័យដែលមានលក្ខណៈឯករាជ្យភាពជាក់លាក់ពីភាពសម្បូររុងរឿងជាពិសេសក្នុងដំណើរដ៏លំបាករបស់ប្រជាជាតិមួយ។ វាត្រូវបានផ្តើមចេញពីក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់អនាគត និងអារម្មណ៍នៃបេសកកម្មការជឿជាក់លើមូលដ្ឋានសហគមន៍ និងស្ថាប័នព្រមទាំងអារម្មណ៍នៃសក្ដានុពលនៃការអភិវឌ្ន៍។ ប្រជាជាតិមួយប្រហែលជាមិនមានភាពរុងរឿងនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយព្រោះមនុស្សជាច្រើនជំនាន់កំពុងខិតខំយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីបុព្វហេតុនាំប្រទេសទៅរកភាពរុងរឿង។ នៅក្នុងខ្លឹមសារនេះយើងត្រូវបង្កើតលក្ខខណ្ឌជាមូលដ្ឋានលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងមនុស្សធម៌ ដើម្បីឱ្យមនុស្សម្នាក់ៗមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនកំពុងរស់នៅយ៉ាងមានន័យសម្រាប់សហគមន៍ និងសម្រាប់ខ្លួនឯង។ ក្នុងកម្រិតណាបើមនុស្សអាចរស់ឡើងវិញក្នុងអតីតកាលមនុស្សនៅតែជ្រើសរើសជីវភាពរបៀបរស់នៅនេះ។ ពោលគឺមនុស្សកំពុងធ្វើអ្វីដែលខ្លួនប្រាថ្នាចង់បានដោយមានប្រភពចេញពីបេះដូងមិនមែន ដើម្បីតែការរស់រានមានជីវិតនោះទេ។សង្គមមួយដែលមិនទាន់មានទ្រព្យសម្បត្តិ អាចនៅតែមានសេចក្តីសុខនៅពេល ដែលមនុស្សទុកចិត្តគ្នានិងជឿជាក់លើយុត្តិធម៌ និងអភិបាលកិច្ច។
| នៅក្នុងប្រទេស ដែលមិនទាន់ការអភិវឌ្ន៍អារម្មណ៍នៃសុភមង្គលនៅតែអាចគ្របដណ្តប់ បានប្រសិនបើប្រជាជនមើលឃើញថា ប្រទេសកំពុងផ្លាស់ប្តូរពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃនិងឆ្ពោះទៅរកអនាគតដ៏ត្រចះត្រចង់។ |
- ដើម្បីកសាងសង្គមមួយរីកចំរើននិងសុភមង្គលតើអ្វីទៅជាធាតុផ្សំជាមូលដ្ឋានណាដែរ?
តាមគំនិតខ្ញុំមានបញ្ហាធំៗ ចំនួន ៤ ។ ទាំងនេះគឺ៖ ទីផ្សារ បែបបទ សមត្ថភាព មនុស្ស និងវប្បធម៌។ ទីផ្សារសេរីដំណើរការដើម្បីជំរុញការច្នៃប្រឌិតក្នុងការរៀនសូត្រការស្រាវជ្រាវ និងការផលិតនិងអាជីវកម្ម។ វាជំរុញឱ្យមនុស្សខិតខំធ្វើការ។ បែបបទគឺដើម្បីគាំទ្រនិងការពារផ្សារនិងប្រជាជនមានសកម្មភាពអំណោយផលប៉ុន្តែត្រឹមត្រូវឆ្ពោះទៅរកផលប្រយោជន៍រួមរបស់សង្គម។ ការអប់រំនិងបណ្តុះបណ្តាលផ្តល់ឱ្យមនុស្សនូវចំណេះដឹងជំនាញនិងសមត្ថភាពក្នុងការចាប់យកឱកាសដើម្បីបង្កើតលទ្ធផល។ វប្បធម៌ជួយមនុស្សឱ្យមានមនសិការនិងគុណសម្បតិ្តដែលកើតចេញមកពីប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏លំបាករបស់ជាតិ។ វាធ្វើឱ្យគុណភាពនៃការលះបង់សេចក្តីប្រាថ្នាជាតិ ការខិតខំប្រឹងប្រែង ដើម្បីរួបរួមសហគមន៍និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះជនរួមជាតិ។ នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវជាច្រើនឆ្នាំរបស់ខ្ញុំប្រទេសដែលឆ្ពោះទៅរកភាពរុងរឿង - សុភមង្គលពីភាពក្រីក្រសុទ្ធតែមានមេដឹកនាំ ដែលស្រែកយំចំពោះជោគវាសនារបស់ប្រទេសជាតិ ហើយមានអារម្មណ៍ថាទំនួលខុសត្រូវក្នុងការនាំប្រទេសឆ្ពោះទៅមុខគឺជាប្រវត្តិសាស្ត្រមួយ ដែលមានប្រវត្តិធំធេង។
- ដោយពិចារណាលើលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យ និងខ្លឹមសារខាងលើតើយើងអាចជឿជាក់លើអ្វីហើយផ្នែកណាដែលត្រូវការកែលម្អបន្ថែមទៀត?
- បញ្ហាទីផ្សារ និងសមត្ថភាពមនុស្សយើងមានវឌ្ឈន៍ភាពវិជ្ជមាន ស្ថាប័ននេះ ក៏ត្រូវបានធ្វើកំណែទម្រង់ច្រើនផងដែរប៉ុន្តែ មិនមានការវិវឌ្ឍ ល្អប្រសើរទេដែលត្រូវ ការរំពឹងទុករបស់ប្រទេសជាតិនៅឡើយ។ តាមវប្បធម៌វានៅតែខ្សោយ ជាពិសេសទាក់ទងនឹងទំនុកចិត្តនិងសាមគ្គីភាពនៅក្នុងសហគមន៍។ បញ្ហាទាំងបួនដែលបានរៀបរាប់ខាងលើគឺដូចជាកង់រទេះទាំងបួនដែរ។ វាចាំបាច់ក្នុងការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនិងដំណើរការយ៉ាងស៊ីសង្វាក់គ្នា ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រទេសយើងឆ្ពោះទៅមុខយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
-តាមគំនិតរបស់លោកតើវៀតណាមត្រូវការកត្តាសំខាន់អ្វីខ្លះ ដើម្បីឆ្ពោះទៅរកភាពសម្បូររុងរឿងនិងសុភមង្គល?
ការធ្វើកំណែទម្រង់ដ៏ធំមួយទាមទារឱ្យមានកត្តាសំខាន់ចំនួនបី។ ការលើកទឹកចិត្តដំបូងគឺអារម្មណ៍និងឆន្ទៈជាតិ។ វាគឺជាប្រភពនៃភាពក្លាហាន ដើម្បីជួយប្រទេសមួយឱ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តប្រកបដោយភាពក្លាហាននិង អស្ចារ្យ និងជាប្រភពថាមពល ដែលមិនចេះរីងស្ងួតដើម្បីជួយប្រទេសជាតិឆ្ពោះទៅមុខដោយមិននឿយណាយក្នុងដំណើរអភិវឌ្ឍន៍ដ៏លំបាក និងឧបសគ្គនៅខាងមុខ។ ទាក់ទងនឹងថាមវន្តនេះវៀតណាមរបស់ យើងមានកម្លាំងខ្លាំងវាអាចនិយាយបានថា មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយវាពិតជាបានក្លាយជាកម្លាំងចលករមួយនៅពេលដែលប្រជាជាតិទាំងមូល ក្រោកឡើងដោយបំណងប្រាថ្នាដ៏សំខាន់ៗ ដែលពីមុនជាឯករាជ្យ-សេរីភាពឥឡូវរុងរឿង-សុភមង្គល។
កំលាំងចលករទីពីរគឺការយល់ដឹង-ការត្រាស់ដឹង។ កំលាំងចលកតនេះត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងសមត្ថភាពក្នុងការយល់ដឹងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីច្បាប់នៃការអភិវឌ្ឈន៍និងនិន្នាការនៃសម័យកាល។ វាជួយឱ្យអ្នកដឹកនាំមានចក្ខុវិស័យសេចក្តីប្រាថ្នាធំ គិតគូយ៉ាងស៊ីជម្រៅ និងទូលំទូលាយ ដើម្បីបង្កើតទស្សនវិជ្ជានិងយុទ្ធសាស្ត្ររួមហើយក្នុងពេលតែមួយគ្របដណ្តប់លើបរិបទអថេរនិងទំនាក់ទំនងរវាងកត្តាក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍។កម្លាំងចលករទីបី គឺជាសមត្ថភាពស្ថាបនា។ វាបង្ហាញពីការរចនាស្ថាប័នវិទ្យាសាស្ត្រ និងគំនិតផ្តួចផ្តើមយុទ្ធសាស្ត្រ ដែលមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ ថាមវន្តនេះ ជួយប្រជាជាតិមួយ ដែលមានការជម្រុញលើកទី ១ និងទី ២ យ៉ាងលឿន និងវែងឆ្ងាយដោយបង្កើតអព្ភូតហេតុអភិវឌ្ឍន៍ដែលពិភពលោកកោតសរសើរផងដែរ។
តាមទស្សនៈរបស់ខ្ញុំក្នុងរយៈពេលជាងបីទស្សវត្សនៃការកែទម្រង់វៀតណាម មានវឌ្ឈនភាពយ៉ាងធំធេងលើសក្ដានុពលនៃការត្រិះរិះពិចារណានិងការជឿនលឿនសំខាន់ៗជាច្រើននៅក្នុងសក្ដានុពលនៃអ្នកស្ថាបនា។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ កម្លាំងចលករទាំងពីរនេះមានលក្ខណៈមធ្យម ហើយមិនទាន់ឈានលោតផ្លោះដើម្បីបង្កើតថាមពល។ គួរកត់សំគាល់ផងដែរថា ប្រសិនបើការយល់ដឹង និងការស្ថាបនា មិនត្រូវបានពុះកញ្ជ្រោលខ្លាំងពេកទេពួកគេនឹងនៅទ្រឹង ហើយធ្វើឱ្យមនោសញ្ចេតនាថាមវន្ត - កម្លាំងសក្តានុពលដ៏ធំបំផុតរបស់វៀតណាមប្រឆាំងនឹងផលិតភាព។ នៅពេលនោះមិនថាពួកគេប្រាថ្នាចង់ឡើងកម្រិតណានោះទេ វាងាយស្រួលក្នុងការជាប់គាំងនៅចំណុចខ្វាក់យុទ្ធសាស្ត្រប្រែក្លាយគុណសម្បត្តិទៅជាការលំបាកប្រែក្លាយឱកាសទៅជាបញ្ហាប្រឈម ហើយតែងតែបន្ទោសការបរាជ័យទៅលើគោលដៅ។ នៅពេលនោះទាំង សេដ្ឋកិច្ចក៏ដូចជាអាជីវកម្មជាច្រើន នឹងត្រូវរងផលប៉ះពាល់កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរហើយកម្លាំងដើម្បីយកឈ្នះនឹងកាន់តែខ្សោយបន្ទាប់ពីវិបត្តិនិងបញ្ហាប្រឈមធំ ៗនីមួយៗ។
 |
| ពិធីប្រគល់រង្វាន់ជាតិ "យុវជនច្នៃប្រឌិត" ឆ្នាំ ២០២០។ (រូបថត៖ Hanoimoi) |
- ដូច្នេះយើងមានសក្តានុពលច្រើនប៉ុន្តែនៅតែមានកិច្ចការជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើដើម្បីស្វែងយល់ ពង្រីក និងកំណត់អត្តសញ្ញាណ និងជម្នះលើភាពទន់ខ្សោយ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកជ្រើសរើសយកបញ្ហាតែមួយជាគន្លឹះតើអ្នកគិតយ៉ាងណា?
កម្លាំងទាំងអស់មិនថាជាការលើកកម្ពស់សក្តានុពលឬកែតម្រូវខ្លួនឯងដើម្បីភាពល្អឥតខ្ចោះស្ថិតនៅក្នុងប្រជាជននិងប្រទេសជាតិ។ នៅពេលដែលអំណាចនោះត្រូវបានបង្កើតឡើងសហគមន៍សង្គមខ្លួនឯងនឹងទទួលយកបេសកកម្មនិងដោះស្រាយបញ្ហារបស់ខ្លួន។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះបេសកកម្មនោះត្រូវតែកំណត់អត្តសញ្ញាណឈ្មោះ។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺត្រូវតែមានកម្លាំងជីវិតពិសេសមួយចូលមកក្នុងប្រទេសជាតិ។ វាភ្ញាក់ឡើងវាជំរុញឱ្យវា«បំភ្លឺខាងវិញ្ញាណ» របស់ប្រទេសជាតិ។ អ្នកដឹកនាំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយក្លាហានដែលបញ្ជូនសារ ដែលបំផុសការកោតសរសើរនិងការលើកទឹកចិត្តជាប្រវត្តិសាស្ត្រ។ វា ជម្រុញឱ្យប្រជាជាតិទាំងមូល “ឯកភាពជាឯកច្ឆ័ន្ទ” ដើម្បីលះបង់ខ្លួនឯងក្នុងការបើកទំព័រថ្មីដ៏វីរៈភាពមួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ប្រទេសជាតិ ដែលរាប់ពាន់ឆ្នាំក្រោយមកនៅតែដឹងគុណនិងមានមោទនភាពផងដែរ។
ដើម្បីសម្រេចបាននូវការអភិវឌ្ឈន៍ក្នុងរយៈពេលបីទសវត្សរ៍ខាងមុខនេះយើងត្រូវប្រែក្លាយបំណងប្រាថ្នារបស់យើងដើម្បីធ្វើឱ្យប្រទេសរបស់យើងក្លាយជាប្រទេសជាតិដ៏អស្ចារ្យនៅឆ្នាំ ២០៤៥ នៅពេលខួបលើកទី ១០០ នៃឯករាជ្យភាពហើយក្លាយជាកម្លាំងជំរុញឱ្យមានការ«ងើបឡើងវិញ» របស់ប្រជាជាតិ។ ប្រសិនបើវាអាចធ្វើបាននោះវៀតណាមនឹងសរសេរនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សជាតិនូវរឿងព្រេងដែលមានប្រជាជាតិតិចតួចធ្វើបានយ៉ាងដូច្នេះ។ នោះគឺក្នុងរយៈពេល ១០០ ឆ្នាំ ១៩៤៥-២០៤៥ ជាពេលវេលាខ្លីបើប្រៀបធៀបទៅនឹងប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏វែងរបស់ខ្លួនប្រជាជនវៀតណាម បានជួបប្រទះនូវទំរង់សោកនាដកម្មគួរឱ្យរន្ធត់ទាំងបីនៃការរស់រានមានជីវិតនិងការអភិវឌ្ឍន៍ ។ - ជាមួយនឹងការលះបង់និងការខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏អស្ចារ្យដើម្បីឈានទៅដល់គោលដៅដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ដែលប្រាថ្នាចង់បានជារៀងរហូត។ រយៈពេល“ ក្រោកឈរឡើង (១៩៤៥-១៩៧៥) ត្រូវបានសម្គាល់ដោយព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រដូចជា ជ័យជំនះដៀនបៀនភូ និងយុទ្ធនាការហូជីមិញ។ កម្លាំងជំរុញដ៏ធំបំផុតនៅក្នុងសម័យនេះគឺមនោសញ្ចេតនាប្រជាជាតិ។
ដំណាក់កាល“ ភ្ញាក់ឡើង” ជាមួយនឹងបុព្វហេតុនៃការផ្លាស់ប្តូរថ្មីត្រូវបានបំផុសឡើងនៅឆ្នាំ ១៩៨៦ ដែលនាំប្រទេសចាកចេញផុតពីឧបសគ្គនៃការត្រិ៖គិតតាមបែបម៉ឺងម៉ាត់ដើម្បីចាប់យកច្បាប់អភិវឌ្ឍន៍និងនិន្នាការនៃសម័យកាល។ សមិទ្ធផលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលប្រទេសសម្រេចបានក្នុងរយៈពេលនេះផ្អែកលើការខិតខំកសាងនិងលើកកម្ពស់ជំហានដំបូងនូវកំលាំងចលករចំនួនពីរនៃ“ ការត្រាស់ដឹង” និង“ ការស្ថាបនា” ។ សមិទ្ធផលបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងដំណាក់កាលក្រោយពីនៃ «ការងើបឡើងវិញ»។
រយៈពេលនៃការងើបឡើងវិញ ដែលយើងអាចទាយទុកជាមុនថានឹងក្លាយជាវីរៈភាព យ៉ាងខហលាំងក្លាក្នុងរយៈពេល ២០-២៥ ឆ្នាំខាងមុខ ទៀតគឺត្រូវចាប់ផ្តើមដោយការលំបាកដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចនៃជំងឺរាតត្បាតកូវីដ-១៩ កំពុងមានផលវិបាកដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច ដែលមិនមាននរណាអាចនឹកស្មានដល់មុនពេលជំងឺរាតត្បាតផ្ទុះឡើង។ ទោះយ៉ាងណាវាក៏ជារបត់ដ៏ធំមួយដែលទាមទារឱ្យប្រជាជាតិទាំងមូលលះបង់ខ្លួនឯង ដើម្បីបុព្វហេតុនៃការផ្លាស់ប្តូរ។ ឈានចូលយុគសម័យនេះ យើងត្រូវតែប្រែក្លាយសេចក្តីប្រាថ្នាជាតិទៅជាកំណែទម្រង់ស្ថាប័ននិងការសម្រេចចិត្តដែលធ្វើឱ្យពិភពលោកភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយ នឹងចក្ខុវិស័យ និងភាពក្លាហានភាពឆ្លាតវៃបញ្ញានិងសមត្ថភាពអស្ចារ្យក្នុងការសម្របសម្រួលក្នុងការអនុវត្ត។ ជាការពិតឥឡូវនេះ យើងបានដោះសោរនូវឧបសគ្គដ៏លំបាកបំផុតនៅក្នុងដំណើរអភិវឌ្ឍន៍ ហើយកំពុងមានសក្តានុពល និងឱកាសដ៏ធំធេងដើម្បីនាំប្រទេសជាតិ ឈានមុខគេក្នុងចរន្តនៃពេលវេលា និងបង្កើតសមិទ្ធផលថ្មីៗនៅក្នុងសតវត្សទី ២១ នេះ។
- នៅពីខាងក្រោយ “ ទ្វារ” ត្រូវបានដោះសោររួច តើយើងគួរតែធ្វើអ្វីដែរ?
ដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយខាងលើ យើងត្រូវការការចូលរួមយ៉ាងពេញទំហឹងពីកត្តាស្នូលទាំងបីនៃការអភិវឌ្ឈន៍ គឺអារម្មណ៍ជាតិ ការត្រាស់ដឹង និងការស្ថាបនា។ យើងអាចសំដៅទៅលើប្រទេសជប៉ុន កំឡុងសម័យស្តេច Minh Tri នៅពេលកំណែទម្រង់ក្រោមរាជកាលស្តេច Minh Tri បានធ្វើសម្បថចំនួន ៥ ដងនៅឆ្នាំ ១៨៦៨ ដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការងើបឡើងរបស់ជប៉ុនចំពោះពិភពលោក។ សម្បថទាំង ៥ នោះសង្កត់ធ្ងន់លើ៖ (i) មនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យចូលរួមក្នុងការកំណត់គោលនយោបាយ (ii) មនុស្សម្នាក់ៗទទួលខុសត្រូវចំពោះបុព្វហេតុនៃការអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិ (iii) មនុស្សគ្រប់រូបមានឱកាសបន្តមហិច្ឆតា និងសេចក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួន។ (iv) ប្តេជ្ញាកែសម្រួលគយពីអតីតកាល ដើម្បីអនុវត្តតាមច្បាប់ដោយសត្យានុម័ត និង (v) ស្វែងរកចំណេះដឹងដ៏ល្អប្រសើរបំផុតបានមកពីគ្រប់ទិសទីលើទូទាំងពិភពលោក ដើម្បីកសាងប្រទេសជាតិ។
គួរកត់សម្គាល់ថាការតំរង់ទិសយុទ្ធសាស្ត្រទាំង ៥ ពីសម្បថរបស់ស្តេច Minh Tri ផ្តោតលើមនុស្សដោយផ្តោតលើអារម្មណ៍ជាតិនិងទី ២ ផ្តោតលើការខិតខំដើម្បីបំភ្លឺ។ វាគឺជាទិសដៅកែទម្រង់យុទ្ធសាស្ត្រទាំងនេះដែលបានជួយបង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏រឹងមាំសម្រាប់អ្នកធ្វើកំណែទម្រង់របស់ស្តេច Minh Tri ដើម្បីធ្វើការសំរេចចិត្តក្នុងន័យស្ថាបនា ដោយជួយប្រជាជនជប៉ុនមិនត្រឹមតែជៀសផុតពីស្ថានការណ៍ទាសភាពដ៏វេទនាដែលប្រជាជាតិអាស៊ីជាច្រើនធ្លាក់ក្នុងសតវត្សរ៍ទី ១៩ នោះទេ ប៉ុន្តែក៏នាំប្រទេសនេះក្លាយទៅជាប្រទេសមហាអំណាចនាំមុខគេទៀតផង។
| រដ្ឋត្រូវមានសារបង្ហាញពីការចង់បានអ្នកមានទេពកោសល្យធ្វើការ។ ត្រូវតែប្រែក្លាយសារនេះទៅជាសកម្មភាពជាក់ស្តែង តាមរយៈបណ្តាគ្រោងការណ៍និងគោលនយោបាយមិនផ្លាស់ប្តូរ និងបង្ហាញពីការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់អាជ្ញាធរ - លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Vu Minh Khuong។ |
- តើអ្នកចែករំលែកអ្វីអំពីបញ្ហាទេពកោសល្យរបស់យើង?
តាមគំនិតខ្ញុំមានសំនួរធំពីរគឺតើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីស្វែងរកទេពកោសល្យ? ហើយធ្វើដូចម្តេចដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ទេពកោសល្យ? ឆ្លើយសំណួរទីមួយគឺ៖ រដ្ឋត្រូវមានសារអំពីតម្រូវការទេពកោសល្យ។ សារត្រូវតែត្រូវបានអនុវត្តតាមរយៈស្ថាប័ននិងការអនុវត្តដែលបង្ហាញពីការប្តេជ្ញាចិត្តនិងភាពស៊ីសង្វាក់គ្នា។ ចម្លើយចំពោះសំណួរទី ២ គឺ៖ ស្ថាប័នត្រូវបង្កើតបរិយាកាសអំណោយផលសម្រាប់ការផលិតមនុស្សដែលមានទេពកោសល្យនិងលក្ខខណ្ឌ ដើម្បីឱ្យពួកគេចូលរួមចំណែក។
សូមពិចារណាការពិតបច្ចុប្បន្នតាមរយៈរឿងបាល់ទាត់របស់ក្រុមបាល់ទាត់ជម្រើសជាតិវៀតណាម។ នៅ ពេលដែលយើងហ៊ានប្រើគ្រូបង្វឹក ដែលមិនត្រូវការការរៀបចំផែនការ អតីតភាពការងារ “ តម្រង់ជួរ” ឬអ្វីផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែគ្រាន់តែធ្វើដូចលោក Park Hang Seo យើងមានសមិទ្ធផលខ្ពស់។ យើងបង្កើតកន្លែងធ្វើការស្អាតស្អំបែបវិទ្យាសាស្ត្រមិនអសកម្ម មិនមានមូលដ្ឋានសម្រាប់ពួកគេ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះយន្តការត្រូវតែតភ្ជាប់តួនាទី និងមុខតំណែងប្រកបដោយតម្លាភាពជាមួយការទទួលខុសត្រូវ ដូច្នេះនឹងមានបរិយាកាសមួយ ដើម្បីលះបង់ខ្លួនឯងឱ្យបានពេញលេញ។ បច្ចុប្បន្នបុគ្គលិករបស់យើងដែលភាគច្រើនមានចំណេះដឹង និងទេពកោសល្យប៉ុន្តែនៅពេលចាប់ផ្តើមទទួលខុសត្រូវផ្តោតលើការថែរក្សាគ្រួសារនិងខ្លួន។ លទ្ធផលនឹងត្រូវបានកំណត់ ហើយសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតពួកគេនឹងមិនបង្កើតអារម្មណ៍សម្រាប់មិត្តរួមការងារ និងអ្នកក្រោមបង្គាប់ឡើយ។ ពួកគេមិនទាន់ក្លាយជាគំរូដល់មិត្តរួមការងារ និងសង្គមនៅឡើយទេ ដូច្នេះឥទ្ធិពលជះឥទ្ធិពលលើមេដឹកនាំមិនខ្ពស់ទេ។ យន្តការតែងតាំង វាយតម្លៃបច្ចុប្បន្នធ្វើឱ្យអ្នកដឹកនាំជាអាទិភាពកំពូលក្នុងការរក្សាអាសនៈការតម្លើងឋានៈ ឬការប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិជាជាងទុកកេរដំណែលសម្រាប់កូនចៅនៅជំនាន់ក្រោយបន្តទៀត។
មនុស្សដែលមានទេពកោសល្យក្នុងភាពជាអ្នកដឹកនាំត្រូវដឹងពីរបៀបរៀបចំឧបករណ៍ដែលតែងតែផលិតមនុស្សដែលមានទេពកោសល្យ ដែលស័ក្តិសមបំផុតនឹងភារកិច្ច និងពេលវេលាប្រវត្តិសាស្ត្រនោះ។ បរិយាកាសសម្រាប់មនុស្សដែលមានទេពកោសល្យ និងគុណធម៌គឺជាស្ថាប័នមួយ ដែលអ្នកទន់ខ្សោយអាចធានាបានហើយមនុស្សអាក្រក់ មិនអាចមានឥទ្ធិពលលើសង្គមឡើយ។ ការប្រើប្រាស់មនុស្សគឺជាសាររបស់ស្ថាប័ន។ សារនោះគឺជាកត្តាសំខាន់មួយ ដែលបង្កើតការជឿទុកចិត្តដល់សង្គមនិងដៃគូ។ ខ្ញុំបានរៀបរាប់ខាងលើ៖ ការជឿជាក់លើសង្គម គឺជាធាតុមួយដែលបង្កើតបានជាវប្បធម៌ ហើយវប្បធម៌គឺជាសសរស្តម្ភមួយក្នុងចំណោមសសរស្តម្ភទាំងបួន ដើម្បីរៀបចំរចនាសម្ព័ន្ អោយធសង្គមរីកចម្រើន។
| ក្នុងនាមជាជនជាតិវៀតណាម ដែលប្រឈមមុខនឹងបំណងប្រាថ្នារបស់ប្រទេសជាតិនូវការទទួលបានភាពសម្បូរណ៍រុងរឿងនឹងសុភមង្គល តើអ្វីទៅជាការព្រួយបារម្ភនិងបំណងប្រាថ្នារបស់លោក? ខ្ញុំចាត់ទុកមនុស្សជំនាន់យើងសព្វថ្ងៃនេះមានសំណាងណាស់។ ទីមួយ ប្រទេសមានសន្តិភាព ស្ថិរភាព សមាហរណកម្មយ៉ាងស៊ីជម្រៅជាមួយពិភពលោក និងមានជំហរជាសកលអំណោយផល។ ទីពីរ ការរីកចម្រើនគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៃបដិវត្តន៍ឧស្សាហកម្មទី 4 និន្នាការនៃសកលភាវូបនីយកម្ម និងការកើនឡើងនៃអាស៊ីកំពុងផ្តល់ឱ្យប្រទេសនីមួយៗនូវឱកាសដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន និងសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យដែលមនុស្សជំនាន់មុនមិនអាចសម្រេចបាន។ ទី៣ វៀតណាមកំពុងឈានជើងចូលទៅជាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍។ រយៈពេល 20-25 ឆ្នាំគឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ប្រជាជាតិមួយដើម្បីបង្កើតស្នាដៃដ៏អស្ចារ្យនិងសរសេរទំព័រថ្មីដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ប្រវត្តិសាស្ត្រ។ សូមចាត់ទុកទាំងភាពសម្បូររុងរឿង និងសុភមង្គល ជាគោលដៅរបស់ជាតិទាំងមូលក្នុងដំណើរខាងមុខ។ វាគួរអោយកត់សំគាល់ដែលយើងម្នាក់ៗអាចរួមចំណែកដ៏មានអត្ថន័យចំពោះបុព្វហេតុនេះ។ សម្រាប់ខ្ញុំផ្ទាល់ ក្តីបារម្ភដ៏ធំបំផុតគឺនៅតែត្រូវធ្វើអ្វី ដើម្បីរួមចំណែកនាំប្រទេសជាតិខ្ញុំទៅរកភាពរុងរឿង និងសុភមង្គលក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជាទាហាន ហើយបានចូលបក្ស (ឆ្នាំ ១៩៨២) ដោយស្បថថា «ត្រៀមខ្លួនស្លាប់ដើម្បីប្រទេស» ជានាយកសហគ្រាសដែលជ្រើសរើសដោយកម្មករ នៅពេលដែលសហគ្រាសនោះស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃការក្ស័យធន ត្រូវបានគេចាត់ទុកសម្រាប់មុខតំណែងមួយនៅក្នុងថ្នាក់ដឹកនាំនៃទីក្រុង Hai Phong រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៩៩ មុនពេលប្តូរទៅផ្លូវសិក្សា។ ដោយក្តីស្រលាញ់ និងការរាប់អាននេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ឃឹមថា ប្រជាពលរដ្ឋក្នុងសមត្ថកិច្ច ចាត់ទុកវាជាកាតព្វកិច្ចដ៏ពិសិដ្ឋ និងជាសំណាងពិសេស បើយើងមិនធ្វើដោយអស់ពីចិត្តទេ វានឹងក្លាយជាឧក្រិដ្ឋកម្មដល់ប្រជាពលរដ្ឋ និងប្រទេសជាតិ។ ខ្ញុំមានការសោកស្ដាយជាខ្លាំងដែលឃើញថ្នាក់ដឹកនាំខេត្ត-ក្រុងមួយចំនួនពិតជាមិនមានបេះដូង និងចក្ខុវិស័យក្នុងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ប្រទេសក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងជំងឺ កូវីដ១៩ និងកាត់បន្ថយការខូចខាតដែលបង្កឡើងដល់កម្មករក្រីក្រ។ ក្រឡេកទៅអនាគត ខ្ញុំជឿជាក់យ៉ាងមុតមាំថា ប្រទេសយើងកំពុងដើរទៅមុខ ទោះលំបាកយ៉ាងណានៅពេលនេះ។ |
 |
- តាមការយល់ឃើញរបស់អ្នក តើវៀតណាមមានភាពក្លាហាន ដើម្បីបំផុសបំណងប្រាថ្នាអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិរីក ចម្រើន និងសប្បាយរីករាយដោយរបៀបណា?
វាត្រូវការធាតុជាច្រើនដើម្បីបង្កើតកត្តាក្លាហាននេះ។ ប៉ុន្តែដំបូងយើងត្រូវឆ្លើយនឹងសំនួរ៖ "តើមេដឹកនាំប្រទេសពិតជាមានសេចក្តីប្រាថ្នាមានការប្តេជ្ញាចិត្តធំគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បញ្ហានេះឬទេ?"។ នៅពេលសត្រូវចូលឈ្លានពាន មកលួចប្លន់ប្រទេសជាតិ ទឹកដីយើងត្រូវបានគេដាក់នៅស្ថានការណ៍គ្រោះបន្ទាន់។ នៅក្នុងជម្រើសនៃការរស់ រានមានជីវិត ព្រះបរមរាជវាំងបានបញ្ជូនកងទ័ព ឧបករណ៍បំពង់សំឡេង ដើម្បីអំពាវនាវឱ្យប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់រួមជាធ្លុងមួយជួយប្រទេសជាតិ។ នៅពេលដែលប្រទេសជាតិពិតជាត្រូវការនូវបំណងប្រាថ្នានិងស្នើសុំពីសំណាក់ប្រជាជន អ្នកទាំងអស់គ្នារួមជាធ្លុងមួយនិងជួយឧបត្ថម្ភទាំងអង្កនិងដែកដើម្បីចិញ្ចឹមវីរៈបុរស បំពាក់ឧបករណ៍ឲ្យសត្វសេះ មួក អាវក្រោះ និងដំបងដែកជូនទេវតា Giong ។ នៅពេលដែលរាជវង្ស Tran ប្រឈមមុខប្រយុទ្ធនឹង ង្វៀនម៉ុង (សំម៉ុងហ្គោល) កិច្ចប្រជុំ Dien Hong និង Hich Tuong Si បានកើតមក។ ប្រភពនៃការបំផុសគំនិតទង់ជាតិនោះគឺជាការចាប់ផ្តើមនៃការផ្លាស់ប្តូររបស់ប្រជាជាតិទាំងមូល។ មាន តែពេលនោះទេ ដែលអាចមានអព្ភូតហេតុ។ ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំការអំពាវនាវពីមេដឹកនាំប្រទេសថា "សូមរួបរួមគ្នាជួយប្រទេសជាតិ!" នៅតែលាន់លឺ ដើម្បីឱ្យសេចក្តីប្រាថ្នានេះត្រូវបានដាស់តឿននិងអនុវត្តឡើងឲ្យបានល្អប្រសើរថែមទៀតផងដែរ។
| តើយើងគួរយល់ដឹងពីជំនឿសង្គម និងកំណត់អត្តសញ្ញាណវាក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្ននៅប្រទេសវៀតណាមដោយរបៀបណា? ទីមួយគឺថា មនុស្សម្នាក់ៗក្នុងសហគមន៍ត្រូវមានជំនឿលើខ្លួនឯង។ ដើម្បីមានជំនឿលើខ្លួនឯង បុគ្គលនោះត្រូវចេះគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង មានសេរីភាពក្នុងការស្វែងរកសុភមង្គល គំនិត និងស្មារតីច្នៃប្រឌិត។ បន្ទាប់មក ប្រជាពលរដ្ឋម្នាក់ៗត្រូវមានជំនឿលើប្រទេសជាតិ សហគមន៍ និងសមូហភាពរបស់ខ្លួន។ ការជឿទុកចិត្តនោះត្រូវតែត្រូវបានកសាងឡើងដោយសហគមន៍នោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ហាធំបំផុតគឺអ្នកដឹកនាំត្រូវតែមានជំនឿលើប្រជាជន។ សមាជិកម្នាក់ៗត្រូវតែជឿជាក់លើមិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់។ បច្ចុប្បន្ននេះ ការជឿទុកចិត្តលើសង្គមរបស់យើងមានកម្រិតទាបណាស់។ យើងត្រូវការសកម្មភាពនិងកំណែទម្រង់សារធំៗ ដោយចាប់ផ្តើមពីការធ្វើឱ្យដំណើរការសម្រេចចិត្តមានតម្លាភាព និងព្យាយាមស្វែងរកមនុស្សដែលស័ក្តិសមសម្រាប់ការងារ។ យើងត្រូវការអ្នកដឹកនាំសម្រាប់ឧស្សាហកម្មនីមួយៗ តំបន់នីមួយៗដែលប្រជាជនកោតសរសើរពិភពលោកគោរព។ |
- សូមអរគុណលោក!
 សាស្ត្រាចារ្យរងបណ្ឌិតលោក Tran Dinh Thien៖ សេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារគឺជាកត្តាសំខាន់ជាងគេបង្អស់ |
 លោក Le Duc Thinh៖ «រដ្ឋទៅជាមួយប្រជាជន» |
 អ្នកស្រាវជ្រាវលោក Nguyen Hung Vi៖ ពេលវេលាចាស់ទុំនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ |
thoidai.com.vn
មតិពីមិត្តអ្នកអាន