គ្លីនិកលើទឹកបឹងទន្លេសាបគឺជាសេវាកម្មសុខភាពថ្មីមួយ របស់គ្រូពេទ្យបរទេសជាតិន័រវេសបានបង្កើតឡើងនៅកម្ពុជាដើម្បី ជួយព្យាបាលបងប្អូនអ្នកជំងឺខ្មែរ ដែលមានភូមិឋានរស់នៅតាមដងទន្លេសាប។ សេវាកម្មព្យាបាលលើទឹកឬគ្លីនិកលើទឹកនោះមានឈ្មោះ TLC-4 ដែលគ្រូពេទ្យបរទេសលោកចន ម័រហ្គេន បានកែច្នៃទូកអ៊ូប័របញ្ជាដោយម៉ាស៊ីនដើម្បីងាយស្រួលក្នុងការ ធ្វើដំណើរទៅមកលើផ្ទៃទឹកក្នុងការព្យាបាលអ្នកជំងឺ។
លោក John Morgan អតីតជានាយកប្រតិបត្តិមន្ទីរពេទ្យកុមារអង្គរ (Angkor Hospital for Children)។
គ្លីនិកលើ ទឹកបឹងទន្លេសាបនេះបានបង្កើតតាំងពីឆ្នាំ២០០៧មក ដោយលោក John Morgan អតីតជានាយកប្រតិបត្តិមន្ទីរពេទ្យកុមារអង្គរ (Angkor Hospital for Children)។ គេឃើញមានកាណូតអូប័រចំនួនបីសម្រាប់ប្រើប្រាស់ជាសេវាកម្មគ្លីនិក លើទឹកនេះ ខណៈបើគិតតាំងពីឆ្នាំមុនមកនោះមានចំនួន៥គ្រឿងហើយដែរ។
លោក John Morgan បាននិយាយថា៖ «ពេលបង្កើតគ្លីនិកតាមកាណូតនេះដំបូងយើងបាន ដាក់ឈ្មោះវាថា TLC-1 ដោយវាមិនត្រឹមតែប្រើប្រាស់សម្រាប់ដឹកបុគ្គលិកក្រុមការងារនិង សម្ភារពេទ្យប៉ុណ្ណោះទេថែមទាំងប្រើជាសេវាកម្មដូចជាផ្ទះសំណាក់ បានទៀតផង ខណៈវាមានកន្លែងដេក បង្គន់ បន្ទប់ងូតទឹក និងបន្ទប់បាយនិងបន្ទប់ទទួលទានទៀតផង។ បច្ចុប្បន្នកាណូតអ៊ូប័រនេះត្រូវបានបុគ្គលិកយើងប្រើប្រាស់ សម្រាប់ជិះទៅកាន់ភូមិឋាន វត្តអារាម និងសាលារៀននានា ដែលស្ថិតមានទីតាំងលើដងទន្លេសាបដើម្បីព្យាបាលជំងឺ។ កាណូតនោះក៏មានកន្លែងសម្រាប់លោកវេជ្ជបណ្ឌិត គិលានុបដ្ឋាយិកា និងជំនួយការអង្គុយផ្សេងៗគ្នាដូចជានៅកន្លែងការងារលើគោកដែរ»។
លោក John Morgan បន្តថា៖ «នាឆ្នាំ២០១២កន្លងមកដោយសារតែមានកញ្ចប់ថវិកាពី ភ្នាក់ងារអ៊ីមផេកន័រវេស IN និង អង្គការអភិវឌ្ឍន៍សង្គមកុមារអន្តរជាតិ KIDS នោះយើងក៏បានបង្កើតកាណូតដល់ទៅចំនួនប្រាំគ្រឿងសម្រាប់បម្រើការងារយើង។ កាណូតអ៊ូប័របួនគ្រឿងប្រើនៅដងទន្លេសាប និងមួយគ្រឿងទៀតត្រូវយកទៅប្រើនៅស្ទឹងសែនក្នុងខេត្តកំពង់ធំឯណោះ។ កាណូតនីមួយៗអាចប្រើជាកន្លែងការងារផង និងកន្លែងស្នាក់នៅផង»។
កាណូតគ្លីនិកថ្មីៗដែលបង្កើតក្រោយអាច បើកក្នុងល្បឿនប្រមាណ៣០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោងបាន តែសម្រាប់កាណូតបង្កើតមុនគេឈ្មោះ TLC-1 អាចបើកបានតែល្បឿនត្រឹម ១០ ទៅ ១២ គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយម៉ោង។
លោក John Morgan និយាយថា៖ «តែវាអាចផ្ទុកមនុស្សបានចំនួនពី១០នាក់ទៅ១៥នាក់ ជាមួយនឹងសម្ភារផ្សេងៗទៀត»។
ក្រុម គ្រូពេទ្យរបស់គ្លីនិកលើទឹករបស់លោកចនម័រហ្គេន មានពីរក្រុម ដោយមួយក្រុមធ្វើការងារនៅតាមដងទន្លេសាប និងមួយក្រុមទៀតនៅស្ទឹងសែនខេត្តកំពង់ធំ ខណៈក្នុងនោះគេឃើញមានក្រុមវេជ្ជបណ្ឌិតគិលានុបដ្ឋាយិកា ពេទ្យឆ្មប ពេទ្យធ្មេញ ជំនួយការពេទ្យ អ្នកបើកកាណូត និងចុងភៅផងដែរសុទ្ធតែជាជនជាតិខ្មែរ។
កាណូតគ្លីនិកនេះមាន បណ្តោយប្រវែង១៤ម៉ែត្រនិងទទឹង៣ម៉ែត្រដែលប្រើដោយកម្លាំងប្រេង ម៉ាស៊ូតផលិតនៅប្រទេសន័រវេស។ ចំណែកតួកាណូតគ្លីនិកនេះត្រូវបានកសាងឡើងនៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញដោយក្រុមហ៊ុនផលិតកាណូត Southeast Asian Fabricators។
លោក ថា៖«យើងសង្ឃឹមថានឹងមានការប្រើមូលនិធិរ៉ៃអង្គាសប្រាក់បន្ថែម ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរកាណូតគ្លីនីកចាស់ៗចេញដោយបង្កើតកាណូតថ្មី ដែលមានល្បឿនលឿន និងប្រើថាមពលតិចជាងមុន»។ ជាធម្មតាភូមិបណ្តែតទឹកទាំងនោះតែងផ្លាស់ទីចំនួន៥ទៅ៦ដងក្នុងមួយឆ្នាំ។ ក្រុម គ្រូពេទ្យទទួលបានអ្នកជំងឺប្រមាណជា២០០ករណីក្នុងមួយសប្តាហ៍នៃ គោលដៅចំនួន៨ភូមិស្ថិតនៅលើទន្លេសាប ខណៈនៅតាមស្ទឹងសែនពួកគេប្រើពេលវេលាច្រើនដងក្នុងមួយឆ្នាំ។ យោងតាមស្ថិតិរបស់គ្រូពេទ្យករណីជំងឺជាធម្មតាច្រើនតែជាជំងឺលើសឈាមនិងទឹកនោមផ្អែម។
លោក John Morgan បន្តថា៖ «ភូមិឋានដែលនៅជិតគឺមានចម្ងាយប្រមាណជា៣០គីឡូម៉ែត្រ ខណៈនៅឆ្ងាយចំនួន១០០គីឡូម៉ែត្រ។ ពួកគាត់ភាគច្រើនមានជំងឺដូចជាប្រភេទ ហៀរសំបោរនិង របួស ឬ ដំបៅជាដើម ចំពោះកូនក្មេង និងមនុស្សចាស់មានជំងឺរ៉ាំរ៉ៃ ឬ ត្រាំត្រែង។
លោក John Morgan បានបន្ថែមថា៖ «តាមពិតទៅបន្ទាប់ចុះមើលថែទាំពួកគាត់ចំនួន៦ឆ្នាំ មកនោះឃើញថាអ្នកជំងឺបែបរ៉ាំរ៉ៃកាន់តែកើនឡើងច្រើន។ មូលហេតុមួយដែលខ្ញុំមិនយល់នោះ គឺអ្នកជំងឺខ្លះមានស្ថានភាពម្តងធូរស្បើយ និងម្តងមិនបានធូរពេលប្រើថ្នាំរួច។ អ្នកខ្លះបានធ្វើដំណើរចេញចូលរាល់ឆ្នាំក្នុងការមកបើកថ្នាំ ព្យាបាលជំងឺ។ ដោយឡែកចំពោះការថែទាំដ៏ល្អនោះ គ្រូពេទ្យទាមទារឲ្យមានតុល្យភាពនៃការតាមដានជំងឺរបស់អ្នកជំងឺ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យយើងបានចុះទៅព្យាបាលនិងតាមដានអ្នកជំងឺជាប្រចាំ ដូច្នេះហើយទើបពួកគាត់អាចមានទំនុកចិត្តលើពួកយើង»។
ទឹកបឹងទន្លេសាបក៍ជាផ្ទះរបស់បងប្អូនមានទីកន្លែងកំណើតនៅវៀតណាមផងដែរ៕
រូបថតមួយចំនួនស្តីពីសកម្មភាពរបស់គ្រូពេទ្យនៅគ្លីនីកនៅលើភូមិបណ្តែតទឹក៖
（សរុបដោយវិច្ឆិកា）
មតិពីមិត្តអ្នកអាន