យុគសម័យ - ដោយទទួលរងរបួសនៅពេលបំពេញភារកិច្ច លោក Hoang Cong Vinh រួមជាមួយសមមិត្តរបស់លោក នៅតែការពារក្រុមតន្រ្តីនិងរបាំរបស់កម្ពុជាទៅកាន់ប្រទេសកម្ពុជាដោយសុវត្ថិភាព បន្ទាប់ពីការវាយប្រហាររបស់ពួកប្រតិកិរិយា Fulro ។
ជិតដល់ថ្ងៃទី ២៧ ខែកក្កដា យើងមានឱកាសបានទៅលេងផ្ទះលោក Hoang Cong Vinh (អាយុ ៥៨ ឆ្នាំរ ស់នៅទីក្រុង Buon Ma Thuot ខេត្ត Dak Lak) ដែលជាអតីតអនុសេនីយទោនិងជាយុទ្ធជនពិការដែលមានអត្រារបួស ៨១% ។
លោក Hoang Cong Vinh មកពីស្រុក Ky Anh (ខេត្ត Ha Tinh) នៅតែមានអារម្មណ៍រំជើបរំជួលចិត្ត នៅពេលដែលគាត់រំលឹកនូវអនុស្សាវរីយ៍ដែលធ្លាប់ជាប៉ូលិសម្នាក់។
នៅឆ្នាំ ១៩៨២ លោកបានធ្វើការនៅស្នងការដ្ឋាននគរបាលខេត្ត Dak Lak ហើយបន្ទាប់មក លោកទទួលការងារថ្មីនៅក្រុមប៉ូលិសចល័តនៃស្នងការដ្ឋាននគរបាលខេត្ត។ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៨៣ គាត់និងមិត្តរួមក្រុមបានទទួលភារកិច្ចសហការជាមួយកងទ័ព ដើម្បីបញ្ជូនក្រុមតន្រ្តីតន្ត្រីនិងរបាំរបស់កម្ពុជាដែលទើបតែបានសម្តែងប្រកបដោយជោគជ័យនៅរដ្ឋធានី Ha Noi ទៅកាន់ប្រទេសកម្ពុជាវិញ។
គណៈប្រតិភូមានចំនួន ៣៦ នាក់ (ក្រុមតន្រ្តីតនិងរបាំរបស់កម្ពុជា មានចំនួន ១៨ នាក់ ក្រុមសន្តិសុខមានចំនួន ១៨ នាក់) ។ នៅពេលប្រតិភូបានមកដល់ប៉ុស្តិ៍ ៨ នៃខេត្ត Dak Lak ជាប់នឹងខេត្តមណ្ឌលគីរី (ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា) បានជួបប្រទះក្រុមនិរទេស Fulro លើកំពូលភ្នំបានរត់ចុះមកក្រោម។
លោកទទួលគ្រឿងឥស្សរិយយសជាច្រើនដោយមានស្នាដៃក្នុងដំណើរការនៃការបម្រើនៅក្នុងផ្នែកប៉ូលិស។
នៅពេលនោះ ពួកប្រតិកិរិយា Fulroបានបាញ់ប្រហារទៅលើប្រតិភូជាបន្តបន្ទាប់ ដែលបណ្តាលឱ្យអនុសេនីយ៍ទោកងទ័ពម្នាក់បានស្លាប់និងគ្រាប់កាំភ្លើងមួយគ្រាប់បានធ្វើឱ្យលោក Vinh រងរបួសត្រូវក្បាល។
ទោះបីត្រូវបានវាយប្រហារដោយចៃដន្យ ទាហាននិងប៉ូលិសបានវាយមកវិញភ្លាមៗ ដោយការពារការពារគណៈប្រតិភូ។ បន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងខ្លាំងអស់ជាច្រើនម៉ោង ពួកនិរទេស Fulro បានទទួលបរាជ័យនិងរត់គេចខ្លួន ។ មិត្តរួមក្រុមរបស់លោក Vinh បានការពារនិងបញ្ជូនក្រុមតន្រ្តីនិងរបាំត្រឡប់ទៅព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាដោយសុវត្ថិភាព។
“ ខ្ញុំបានរងរបួសត្រង់ក្បាលនិងឈាមហូរច្រើន ប៉ុន្តែវាមិនបានអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងការលះបង់របស់មិត្តរួមក្រុមរបស់ខ្ញុំទេ។ យើងសោកស្តាយណាស់ចំពោះសមមិត្តរូបនោះ។ បេសកកម្មបានប្រគល់ យើងត្រូវបានបំពេញយ៉ាងដាច់ខាត ការការពារក្រុមតន្ត្រីនិងរបាំរបស់កម្ពុជាគឺជាភារកិច្ចនយោបាយដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងទំនាក់ទំនងមិត្តភាពរវាងវៀតណាមនិងកម្ពុជា។” លោក Vinh បាននិយាយឲ្យដឹងថា
បន្ទាប់ពីប្តីរធ្លាក់ខ្លួនឈឺ លោកស្រី Xuan តែងតែនៅក្បែរប្តីដើម្បីជួយប្តីរបស់លោកស្រីឱ្យជាសះស្បើយ
បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសកម្ពុជា លោក Vinh បានវិលត្រឡប់វៀតណាមវិញនិងសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យពីរបីថ្ងៃហើយបន្ទាប់មកលោកបានបន្តការងាររបស់លោកនៅស្នងការដ្ឋាននគរបាលខេត្ត Dak Lak ដោយទទួលមុខតំណែងជាច្រើនក្នុងផ្នែកប៉ូលិស។
ស្នាមរបួសនៅលើក្បាលគ្រាន់តែក្លាយទៅជាអនុស្សាវរីយ៍តូចមួយ។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ២០០០ លោក Vinh ស្រាប់តែឈឺក្បាល យ៉ាងខ្លាំង។ លោកមិនអាចផ្តោតអារម្មណ៍លើការងារការធ្វើដំណើរមានការលំបាក ហើយការប្រាស្រ័យទាក់ទងកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺន។ លោកត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងភាពអាសន្ន។
នៅទីនេះ គ្រូពេទ្យបានព្យាបាលនិងសន្និដ្ឋានថា លោកមានអត្រារងរបួស ៨១% ដោយសារផលប៉ះពាល់នៃការប្រយុទ្ធ នាពេលអតីតកាល។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក លោក Vinhត្រូវបានបង្ខំឱ្យឈប់ធ្វើការ ដើម្បីបន្តការព្យាបាល។
លោកស្រី Tran Thi Thanh Xuan (ប្រពន្ធរបស់លោក Vinh) បាន និយាយថា នៅពេលប្តីរបស់គាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ កូន ២ នាក់នៅក្មេងដូច្នេះក្រុមគ្រួសារពិតជាលំបាកខ្លាំងណាស់។ អ្វីដែលលោកស្រីនិងកូនមានការព្រួយបារម្ភបំផុតនោះគឺលោក Vinh មានរបួសលើក្បាលដែលធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់សរសៃប្រសាទរបស់លោក។ ដូច្នេះពេលខ្លះគាត់ចេញពីផ្ទះតាមចិត្ត ហើយវង្វេងផ្លូវដែលបណ្តាលឱ្យក្រុមគ្រួសារប្រញាប់ស្វែងរក។
លោក Vinh ទទួលបានគ្រឿងឥស្សរិយយសយុទ្ធជនថ្លៃថ្នូរថ្នាក់ទីមួយពីប្រធានរដ្ឋវៀតណាម
“ពេលខ្លះដែលគាត់បានទៅណា និងមិនបានស្គាល់ផ្លូវទៅផ្ទះ មានថ្ងៃគាត់បានចេញពីផ្ទះពេញមួយយប់ ហើយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំព្រួយបារម្ភខ្លាំងណាក់និងយកចិត្តទុកដាក់លើការស្វែងរកគាត់។ គាត់មិនមានសុខភាពល្អ ដូច្នេះគាត់បានដួលនៅលើចិញ្ចើមថ្នល់។ ម្រាមដៃពីររបស់គាត់ត្រូវបានខ្ទេចខ្ទី ហើយ បង្ខំឱ្យកាត់ផ្តាច់។ មើលប្តីខ្ញុំដូចអញ្ចឹងខ្ញុំពិតជាអាណិតអាសូរប្តីរបស់ខ្ញុំណាស់” ។ លោកស្រី Xuân បានចែករំលែក
លោកស្រី Xuân កំពុងនិយាយនិងចាប់ដៃប្តី ហើយលួងលោមប្តី “ ប៉ុន្មានថ្ងៃទើបធ្លាក់ខ្លួនឈឺ គាត់តែងតែចេញពីផ្ទះឬទៅណាមិនដឹងទេ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ គាត់មិនសូវទៅទៀតទេ សុខភាពរបស់គាត់បានល្អជាង។ ប៉ុន្តែនៅពេលណា អាកាសធាតុប្រែប្រួល ប្តីរបស់ខ្ញុំឈឺ ខ្ញុំបានតាមដានយ៉ាងដិតដល់ ហើយបញ្ជូនទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យភ្លាមៗ។
នៅពេលភ្ញាក់ដឹងខ្លួន លោក Vinh បានសារភាពអំពីការសោកស្តាយបំផុតដែលលោកត្រូវបញ្ឈប់ការងារការជាប៉ូលិសម្នាក់ នាពេលឆាប់ៗ ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយលោកពិតជារំភើបណាស់នៅពេលដែលលោកតែងតែទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ពីបក្សរដ្ឋនិងមន្ទីរនានាក្នុងខេត្ត។
“អរគុណចំពោះការយកចិត្តទុកដាក់របស់បក្សនិងរដ្ឋាភិបាល ទោះបី ខ្ញុំឈឺធ្ងន់ក៏ដោយក៏ ខ្ញុំមិនបានក្លាយជាបន្ទុកគ្រួសារខ្ញុំដែរ។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ បុណ្យតេតឬព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗ ខ្ញុំតែងតែត្រូវបានថ្នាក់ដឹកនាំគ្រប់ជាន់ថ្នាក់និងស្ថាប័ននានាក្នុងខេត្តមកសួរសុខទុក្ខនិងរំលឹកឡើងវិញនូវពេលវេលាធ្វើការក្នុងជួរកងកំលាំងប៉ូលិស” ./.
（បកប្រែដោយឌីណា）
មតិពីមិត្តអ្នកអាន